Wegkijkbrief -- het wegkijken van de wetenschap rond jeugdbescherming

Geachte volksvertegenwoordigers en ministers,                                     open brief                                                                   8 juni 2020

Paul van Vliet:  “Er is nog zoveel niet gezegd;

Er is nog zoveel doodgezwegen,

Door jullie en door mij…

Er is nog zoveel doodgezwegen;

Opgekropt en weggestopt,

Stilgesust en zoetgekust ,

Afgeschoven,  weggewoven,

Door jullie en door mij…”                                  (https://www.youtube.com/watch?v=7gsFNNlux1M)

Wegkijken…

Koning Willem-Alexander, 4 mei 2020 op de Dam: “Het minste wat we kunnen doen is: niet wegkijken. Niet goedpraten. Niet uitwissen. Niet apart zetten. Niet ‘normaal’ maken wat niet normaal is”.

Hoe maken we een korte brief over, wat ook het Europese Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM) vorig jaar in een arrest schreef, “institutionele kindermishandeling”?

Een inhoudelijke en daarmee diepergaande brief wordt kennelijk niet gelezen, weggekeken…

“Institutionele kindermishandeling” wordt zo makkelijk afgedekt met “het is zo complex”.

We zullen niet de reeks wetenschappelijke inzichten geven die waarschuwen voor de schade ten gevolge van beschermingsmaatregelen zonder dat er echte diagnostiek en voorlichting aan ten grondslag ligt.

(Een beknopte samenvatting met bronnen staat op https://jeugdzorg.wixsite.com/jeugdzorg/wetenschapvoorbeleid).

Wel kernvragen:

We kunnen daarop gebaseerd wel vragen stellen hoe het komt dat het volgende niet in artikel 1:255 voor lid 4 herkenbaar is ingebracht (zodat ouders zich dit realiseren).

1. Waarom hoeft in verzoeken tot OTS en/of Uithuisplaatsing niet uitgelegd en bewezen te worden dat de ouders de ‘aantoonbaar verstrekte voorlichting om een beschermingsmaatregel te voorkomen’ aantoonbaar niet of duidelijk onvoldoende hebben geaccepteerd?

(Ouders willen wel brede voorlichting krijgen om een duidelijk uitgelegde bedreiging in ontwikkeling te voorkomen, maar die preventieve aantoonbare voorlichting, waarop een keuze gemaakt kan en mag worden, wordt zelden of nimmer verstrekt, al beweert de jeugdbescherming, mondeling, van wel. De jeugdbescherming is niet beëdigd ter zitting).

2. Waarom hoeft in verzoeken tot OTS en/of UHP niet bewezen te worden, in volgbare uitleg, dat de vermeende ‘ernstige bedreiging’ thuis zoveel ernstiger is dan de ernstige schade die bij het uitvoeren van een beschermingsmaatregel wetenschappelijk aangetoond gepaard gaat?

(Alle AMHK’s, RvdK en G.I.’s hebben een samenvatting  van deze ònafhankelijke wereldwijd unaniem geaccepteerde wetenschap verkregen, met daaropvolgende ontvangstbevestigingen, en het blijkt – in cases – dat dit niet werd geïmplementeerd in hun handelen, tot verontrusting van ouders, die zo niet geënthousiasmeerd worden).

3. Waarom wordt er geen diagnòstieke nulmeting – volgens beroepscode – uitgevoegd en als bewijs bij het verzoek naar de kinderrechter verstrekt wanneer ouders er om vragen, en is er groot verzet wanneer ouders dan een beroep doen op artikel 810a Rechtsvordering, alsof ouders, met legaal gebruik maken van BW1:247 en artikel 24 lid 1 van het prevalerend internationaal kinderrechtenverdrag, “tegenwerken”, “niet accepteren”?

(Naar de rechter wordt vaak ouders verweten de ‘zorg’ van de jeugdbescherming niet te accepteren, waar er kinderrecht is op òptimale toegang tot gezondheidszorg, en ouders zich juist aan de gegeven wet houden. De jeugdbescherming suggereert [of liegt] naar de rechter vanwege sub a van lid 1 BW1:255 dat te vaag gecodificeerd is).[1]

4. Waarom hoeft in verzoeken tot OTS en/of UHP niet uitgelegd te worden op welke basis de verwàchtingen [naar sub b lid 1 BW1:255] door een sociaal werker c.q. jeugdzorgwerker gebaseerd zijn – in de ontwikkelingspsychologische of pedagogische wetenschap? 

(Zo kan er ongewis beweert worden zonder bewijs, en zonder ’t verweerrecht, dat ouders nodig hebben ter optimalisatie van een hulptraject. In artikel 3.2 lid 2 van de Jeugdwet staat overigens terecht “Een gecertificeerde instelling (G.I.) biedt géén jeugdhùlp aan”; dus de gezinsvoogdij is zelf geen gezondheidszorg. Ouders mogen naar kinderrecht er zeker om vragen. Een gedragswetenschapper in een MDO diagnosticeert niet naar beroepscode; die gaat in diens advies af op wat de jeugdzorgwerker qua opleidingsniveau kàn en wìl inbrengen; het betreft dus nooit een diagnose vanuit de jeugdbeschermingsketen zelf).

5. Waarom is BW1:265b zo vaag gecodificeerd[2] om een kind door een G.I. uithuis te mogen plaatsen, terwijl dat wetenschappelijk gezien aan veel duidelijker eisen zou moeten voldoen vanwege de tegenhanger, de [wetenschappelijk] aantoonbare schade  van zulk maatregel?

(De jeugdbescherming kan gewoon “de noodzaak” beweren zonder overleg en bewijs, waar de uitleg nooit verstrekt wordt om de UHP te doen vòòrkomen! En voorkomen is toch goedkoper en sneller).

6. Hoe komt het dat aan scheidende ouders niet dírect een training  van bijv.  Villa Pinedo  wordt aangeboden, en de G.I. bij een omgangs-OTS zich niets aantrekken van voorlichten (BW1:262) en de door G.I.’s verkregen mogelijkheden in https://jeugdzorg.wixsite.com/jeugdzorg/omgangssabotage-g-i ?

(Het komt in veel zaken over  dat de gezinsvoogdij eerst laat escaleren onder het mom “dat het zo complex is”, eigenlijk daarmee erkennend dat ze zo ondeskundig zijn. Dat is ‘niet gunstig’ voor desbetreffende kinderen. Arts Ursula Gresser  vond uit 6 wetenschappelijke publicaties dat dit veelal leidt tot depressies, verslaving, loyaliteitsconflicten, etc.).

Kernvragen tot verbeteren

Dit zijn wat kèrn-vragen, die constructief mogelijkheden bieden om de wetgeving te concretiseren ter bescherming van kinderen.

We hopen dat deze brief kort genoeg en toch concreet is over dit pijnlijke onderwerp.

Hoogachtend,       TjS             {Ouders mogen ook de politiek schrijven en alles op deze site copieëren}

 Enige statistieken uit velen bewijzen wel het niveau van jeugdzorg dat geen jeugdgezondheidszorg (conform IVRK24 lid 1) is: